ارتباط مهربانانه: مجاز است؟ ممکن است مزاحم شوم؟

نسخه شماره 1

یک روز یک تاجر کوچک که دوچرخه‌های مسابقه‌ای تولید می‌کند، تصمیم می‌گیرد، برای افزایش فروشش، با انبوهی از بروشورها زیر بغلش وارد بارها شود و بر سر همه فریاد بزند که او زیباترین دوچرخه‌های مسابقه‌ای دنیا را تولید می‌کند. اینجا او در اولین بار است، وارد می شود و "خطبه" جیغ خود را آغاز می کند. مشتریان بار مات و مبهوت به او نگاه می کنند و ساقی حتی قبل از اینکه کارآفرین نمایش را تمام کند مانع می شود: «ببخشید، اما ما در بازار نیستیم! از شما می خواهم که صدای خود را پایین بیاورید! اگر بخواهید، می توانید تعدادی از بروشورهای خود را اینجا در گوشه ای، روی پیشخوان بگذارید، اما من از شما خواهش می کنم که بگذارید.

نتیجه؟ کارآفرین یک فاج را احمق کرد، ساقی بروشورهای باقیمانده روی پیشخوان را در غروب می برد و آنها را در سطل کاغذ می اندازد و مشتریان بار به کارآفرین برچسب دیوانه وحشی و آماده برای ویزیت فوری روانپزشکی زدند. آن نوار گم شده است. کارآفرین باید میله ها را عوض کند.

نسخه شماره 2

یک تاجر کوچک که دوچرخه‌های مسابقه‌ای تولید می‌کند، تصمیم می‌گیرد تا فروش خود را افزایش دهد، به روابط با مردم، حتی آن‌هایی که نمی‌شناسد، به خصوص آن‌هایی که نمی‌شناسد، اهمیت دهد. کمی روابط عمومی هرگز ضرری ندارد. در شهر کوچک او، محبوب ترین مکان های عمومی بارها هستند. شما ساعت 19,00:XNUMX که ساعت شادی در بار مانزونی است، بلند می شوید، بروید داخل، یک عرق غذا سفارش دهید و چند چوب شور میل کنید. آنجا بایستید، گوش کنید و مردم را تماشا کنید. روز بعد همین اتفاق روز سوم به صرف صبحانه می رود. روز چهارم که عصر برمی‌گردد، مردم کم هستند و با ساقی صحبت می‌کند و در مورد دولت مونتی، مالیات، مشکلات کشور، زنان، موتورها و غیره صحبت می‌کند...

پس از دو هفته در ساعت معمول، ساعت 19,00، کارآفرین وارد می شود و متصدی بار با صمیمانه به او سلام می کند: "معمول؟".

تاجر به پیشخوان نزدیک می شود و Sprizz همیشگی خود را سفارش می دهد. آقایی را در کنار خود می بیند که همان عرق را می نوشد و با او دو شوخی رد و بدل می کند. دو تا میله میشه 4 و شروع میکنیم به چت... دوست آقا میاد کنارمون و از دو نفر گروه زیاد میشه و تا سالهای بعد هر عصر ساعت 19,00 جمع میشن.

در حین چت، یکی از مشتریانی که با هم دوست شد از کارآفرین می پرسد: «گوش کن، باید به برادرزاده ام یک دوچرخه مسابقه بدهم. من می دانم که شما یک کارخانه دارید، می توانم بیام و نگاهی بیندازم؟ "مسلم - قطعی!" تاجر پاسخ می دهد. در روز توافق شده، دوست حاضر می شود و دوچرخه را برای هدیه انتخاب می کند، هزینه آن را می پردازد و با رضایت آن را می برد.

چه اتفاقی می افتد؟ کلمه را بیرون بیاور!

دوست با دوست دیگری صحبت می کند: «می دانی، من یک دوچرخه مسابقه ای از پائولو خریدم، کسی که صاحب کارخانه دوچرخه سازی است و آنها فوق العاده هستند! قیمت عالی، محصول عالی و برادرزاده من بسیار خوشحال است." یکی از دوستان یکی از دوستان در کارخانه سازنده حاضر می شود تا یک دوچرخه نیز بخرد.

به این ترتیب یک پیمان امانتداری واقعی بین دوست سازنده دوچرخه و دوست مشتری شکل می گیرد که دقیقاً بر اساس یک رابطه شخصی است که به نوبه خود باعث ایجاد اجماع و رضایت از محصول می شود. بدیهی است که محصول باید دارای کیفیت عالی باشد. با این حال، اکنون از نوار بیرون بروید و همه اینها را در یک شبکه اجتماعی 800 میلیون نفری مانند فیس بوک بگیرید. پتانسیل از نظر رابطه ای، همچنین و چرا تجاری نیست، بسیار زیاد است. این کافی است تا بفهمیم که چگونه "مجوز" ابزاری مودبانه و مدنی برای ارتباطات بازاریابی است و در عین حال به بخش ارتباطی نیرو و وزن می بخشد.

برای انجام این کار شما نیاز به شناسایی خود، صبر، روابط و مهارت های رهبری و بدیهی است که یک محصول یا خدمات خوب دارید. لازم است واقعی باشید، نه پیش پا افتاده و مهمتر از همه، همیشه به خاطر داشته باشید که دیگری، کسی که به شما گوش می دهد، این کار را تنها به این دلیل انجام می دهد که شما اجازه صحبت کرده اید.